Een andere kijk op samenzijn

Het is al drie jaar geleden dat Marianne van Apeldoorn naar Rotterdam verhuisde. Het bevalt haar daar goed. De afgelopen twee jaar heeft ze een kamer gehuurd in een klein herenhuis voor studenten. Ze woont op de begane grond samen met een kamergenoot, en er zijn nog drie verdiepingen waar nog eens zes huisgenoten wonen. Marianne vindt het heerlijk dat ze haar eigen rustige ruimte heeft, waardoor ze zich thuis voelt.
Op een bepaald moment heeft de kamergenote van Marianne huurde echter een andere, grotere kamer in Rotterdam gevonden en is verhuisd. Marianne krijgt een nieuwe huisgenote; uit Mexico, haar naam is Maria. Maria en Marianne konden eerst goed met elkaar opschieten, maar toen begon er een probleem te ontstaan.
Marianne: Wat is er mis met deze vrouw die net bij me introk? Ik moet me voorbereiden op mijn examens want ik studeer binnenkort af. Ik kan me nauwelijks concentreren op mijn studie door het lawaai dat ze de hele tijd maakt. Ik heb al eerder geprobeerd met haar te praten. Het lijkt haar niets te kunnen schelen!
Maria: O, ik hou van Rotterdam! Het is zo vredig, en er zijn zoveel plaatsen om te ontdekken! Tegelijkertijd mis ik mijn thuis heel erg, vooral mijn familie. Ik probeer ze zo vaak mogelijk aan de telefoon te spreken, en ik doe mijn best om deze plek als mijn tweede thuis te laten voelen. De andere studenten in mijn huis lijken een beetje gevoelig. Het lijkt erop dat ze nog niet geleerd hebben om een gelukkig leven te leiden! Ik zal mijn best doen en mijn muziek een beetje zachter zetten, maar ik kan niet stoppen met praten tegen mijn familie.
Wat is er gebeurd?
Om zich thuis te voelen, begon Maria muziek af te spelen in haar kamer en elke dag te telefoneren, wat in elke hoek van het huis te horen was. Ze is gewend aan een zeer levendige omgeving met mensen die praten, lachen of ruzie maken, en met muziek die de hele dag speelt. Ook al proberen beide huisgenoten rekening met elkaar te houden, hun behoefte aan muziek en rumoer is heel verschillend. Bovendien vond Maria dat de huisgenoten te veel in zichzelf gekeerd waren en meer gezelligheid konden gebruiken. Daarom paste Maria haar gedrag maar mondjesmaat aan en bleef het probleem bestaan.
Waar ligt de verbinding?
De eerste stap voor beide huisgenoten is zich te realiseren dat er een grote kloof bestaat tussen wat zij ervaren als gezellige rumoer. De hele dag muziek in de gezamenlijke ruimte en gesprekjes met familie en vrienden kan voor de één heerlijk zijn en gevoelens van saamhorigheid en geluk oproepen. Voor anderen kan harde muziek leiden tot irritatie, concentratieverlies of stress. Bewustwording van dit verschil leert wat de muziek voor de ander betekent. Dan kunnen ze afspraken maken waarbij er afwisselend rust en levendige gezelligheid in huis is.
Uitleg
In termen van het Hofstede model zijn er verschillende cultuurdimensies in het spel in dit verhaal. Het verschil in het ervaren van geluid en muziek is grotendeels te verklaren met twee dimensies: collectivisme en hedonisme. Over het algemeen zijn mensen in Mexico (wij-cultuur) meer betrokken bij elkaars leven. Ze praten, ruziën, luisteren of spelen veel muziek, terwijl mensen in Nederland (ik-cultuur) meer voor op zichzelf zijn. Ze houden zeker van muziek, maar kiezen hun eigen muziek en zetten een koptelefoon op. Een ander verschil tussen Marianne en Maria is te vinden in de zesde dimensie van Hofstede: de hedonistische, impulsieve, houding in de Mexicaanse cultuur. Marianne komt uit een meer ingetogen, gedisciplineerdere cultuur.
Belangrijk om te weten:
Deze anekdote is gebaseerd op verhalen die met ons gedeeld zijn. Connect2Us streeft ernaar het dilemma van beide kanten te belichten en niet om mensen te labelen of te suggereren dat de een of de ander zich anders moet gedragen. Wij zien in ons dagelijkse interculturele werk dat bewustwording door de betrokkenen al voldoende is om naar elkaar toe te bewegen zonder je heel anders voor te doen. Connect2Us wil lezers helpen vooroordelen te herkennen en te vermijden. Lees hier over vooroordelen, discriminatie en racisme.