Marian Spier is consultant, gespecialiseerd in ‘complexe communicatievraagstukken’. Ze werkte onder meer voor ministeries, de Verenigde Naties en TED.com. Spier is adviseur en bestuurslid van het Van Gogh Museum en de Van den Ende Foundation, oprichter van TEDxAmsterdamWomen en won in 2018 de Business Angel Award van de Europese Unie. Vorige maand verscheen haar boek ‘Impact – lessen in persoonlijk en zakelijk leiderschap’. In het Financieele Dagblad vertelt ze over haar ervaring met diversiteit.
Diversiteit is niet hetzelfde als inclusiviteit zegt ze. ‘Stel je zet een zwarte vrouw aan de top en neemt ook nog een Marokkaanse manager aan en verandert de organisatie niet. Dan heb je de structuur behouden, maar de cultuur is niet meteen veranderd.”Stel je zet een zwarte vrouw aan de top en neemt ook nog een Marokkaanse manager aan en verandert de organisatie niet. Dan heb je de structuur behouden, maar de cultuur is niet meteen veranderd.’
Hoe je de cultuur wel verandert? ‘Je hebt eerst diversiteit, dan inclusie en vervolgens gelijkwaardigheid. Mensen met een andere culturele achtergrond hebben vaak studies gestapeld. Overheidsorganisaties hebben aan mij bevestigd: je neemt eerder iemand aan als trainee die universiteit heeft gedaan dan een stapelaar. En inderdaad, zo’n stapelaar heeft een andere benadering nodig. Wat iets anders is dan een andere behandeling.’
‘Iemand met een achterstand kun je een bepaald programma aanbieden zodat het verschil kleiner wordt of zelfs wegvalt. Dan heb je het over gelijkwaardigheid: dat iemand zonder universiteit misschien toch redactiechef wordt, omdat hij de tools krijgt om zich te ontwikkelen. Dat kan trouwens ook gelden voor witte mensen met een achterstand. Het gaat om die achterstand. Om de manier waarop de organisatie wordt bestuurd. Ook heel belangrijk: zorg dat divers talent doorstroomt. Vaak denken jonge trainees: ik kom hier niet doorheen, ik begin wel voor mezelf.’
Spier ondervond zelf ook hinder van discriminatie. ‘Zo’n tien jaar geleden zou ik bestuurder worden van een grote organisatie. Ik moest zes gesprekken voeren, met iedere managementlaag. Alles ging goed, alleen nog een assessment. Ik kwam bij iemand thuis, in het Gooi, en die vroeg eerst veelzeggend: “Kom je uit een gebroken gezin?” Daarna zei hij: “Ik zorg ervoor dat jij het niet wordt.” Ik wist niet wat ik hoorde! Dus ik bel de recruiter, een witte mevrouw, en die zei ook: “Dit is gewoon racisme.” Daarna heb ik het gelukkig niet meer meegemaakt.’
Bron: Het Financieel Dagblad, Boudewijn Geels Elfanie toe Laer 10 dec
