Haro Kraak spreekt in de Volkskrant geestelijk verzorger Mustafa Bulut. Die zegt over de dood het volgende:
‘Er zijn grote verschillen tussen culturen wat betreft de omgang met de dood. In een individualistische cultuur zeggen we: mijn leven is mijn beslissing. Zelfbeschikking. In een collectivistische cultuur, zoals onder meer in de moslimgemeenschap, bestaat er geen zelfbeschikking, want er is geen individu, er is een gemeenschap. Dat houdt onder meer in dat je de naasten bij de behandeling betrekt. Vraag dus altijd aan de patiënt: wie van de familie moeten we hierbij betrekken?
‘In de collectivistische cultuur wordt ook niet gepraat over taboe-onderwerpen. Wat ze niet zullen zeggen is dat iemand dood zal gaan. Wat ze wel zullen zeggen: moge God jou genezen. Wij zijn in het Nederlands zo gewend dat alles wat je zegt direct en letterlijk is. Maar er is nog zo veel meer. Non-verbaal. Maar ook omfloerste taal. Dat vinden we in Nederland lastig.
‘Als je slecht nieuws meteen brengt, dan is alles wat je daarna zegt niet meer van waarde, dan klappen patiënten die andere culturen gewend zijn dicht. Dat komt omdat zo’n man mogelijk nog nooit zo direct over de dood heeft gesproken. Zeg in dat geval allereerst: we maken ons ontzettend zorgen over u. Dat staat voor hem al gelijk aan de dood.’
