Geschreven door Ivar Penris 28-06-21; (c) Tubantia
Hij was 6 jaar toen hij vanuit Iran naar Nederland kwam, sprak in groep 8 al vloeiend Nederlands en de citotoets leverde een vwo-waardige score op. Zijn schooljuf vond echter dat Ramtin Sadeghpoor naar het vmbo moest gaan, onder andere vanwege een ‘taalachterstand’. De oud-Deventenaar (29) vocht terug en is daar binnenkort zelf docent Nederlands. ,,Ik denk nu aan mijn klasgenoten in het asielzoekerscentrum die niet de macht hadden om voor hun kans te vechten.”
De moeder van Ramtin legde zich destijds niet neer bij het schooladvies ‘vmbo-kader, theoretische leerweg’. Ze is zelf goed geschoold en weet dat een goede opleiding veel verschil kan maken. ,,Ze heeft brieven gestuurd en veel gesprekken gehad met het Etty Hillesum Lyceum. Die gaf me uiteindelijk de kans om op Het Vlier de havo-vwo-brugklas te volgen.”
Dat bleek nog te laag gegrepen en Ramtin stoomde binnen twee maanden door naar het gymnasium. Uiteindelijk rondde hij op zijn 19de het vwo af. Hij wilde architect of leraar worden. Na een jaar aan de TU Eindhoven een kleine drie jaar als eigenaar van een webshop, besloot hij zijn droom om voor de klas te gaan staan, toch na te jagen. ,,Het was blijkbaar mijn roeping.”
Achtergrond
Hij studeerde Nederlandse Taal en Cultuur aan de Rijksuniversiteit Groningen en deed vervolgens zijn master om voor de klas te gaan staan. ,,Ontelbaar vaak heb ik moeten uitleggen waarom iemand met mijn achtergrond, achternaam en uiterlijk de studie Nederlands doet. Waarom kreeg ik die vragen altijd? Mijn Nederlands is veel beter dan mijn Perzisch. Als ik die taal spreek, hoor je dat ik uit Nederland kom!”
Na een jaar lesgeven op een school in Drachten, greep hij de kans om op zijn ‘eigen’ Het Vlier aan de slag te gaan. ,,Ik heb daar een heel fijne tijd gehad en vond het jammer toen ik daar weg ging. Ik heb daarna altijd de vacatures in de gaten gehouden, heb een open sollicitatie gestuurd en ben er als volwassen man nog eens kennis gaan maken. ,,Het is mijn eigen middelbare school, de plek waar ze mijn potentie wél zagen en waar ik voor het eerst echt het gevoel had erbij te horen. Toen er onlangs een vacature kwam, heb ik meteen mijn kans gegrepen.”
Overwegend wit
In Drachten zien ze hem met spijt vertrekken, zo getuigen briefjes en berichtjes van leerlingen. ,,Maar het was een overwegend witte school. Ik behandelde er wel thema’s als discriminatie en ‘de ander’, maar dat gebeurde toch vanuit een andere invalshoek dan het perspectief dat die leerlingen hebben. Ik wil echt een voorbeeld zijn voor mensen die zich in mij herkennen. Dat hoop ik Deventer wel te kunnen zijn.”
Zijn vader vluchtte eind vorige eeuw naar Nederland omdat er in Iran nauwelijks perspectief was. ,,We zijn wat in Nederland ‘economische vluchtelingen’ genoemd worden.” Een jaar later, in 1998, volgde Ramtin en zijn moeder. Zijn jongere broertje werd in Nederland geboren.
,,We kwamen in een azc in Vught terecht en ik ging naar een school in het centrum. Daar wordt niet op niveau lesgegeven, maar is het meer gericht op spelen. Gelukkig mocht ik met één andere meisje naar een gewone school. We hadden geen status, tot er in 2010 een generaal pardon kwam voor 26.000 mensen die hier al langer dan vijf jaar waren.”
Accentloos Nederlands
Het stempel van ‘vluchteling’ bleef hem toch deels achtervolgen, getuige het vmbo-advies en de taalachterstand. ,,Twee van mijn vrienden nu zaten toen bij mij in de klas op de lagere school, gewoon Nederlandse jongens. Zij zeiden ook: ‘Taalachterstand? Hoezo? Wij horen helemaal niks aan je, je spreekt accentloos Nederlands’. Dus wat die juf daarmee bedoelde, weet ik nog steeds niet.”
Op netwerksite LinkedIn maakte hij zijn nieuwe baan bij Het Vlier wereldkundig. Onder de titel ‘Mijn juf in groep 8’ vertelt hij hoe hij kwam waar hij nu staat. ,,Dat was zeker niet bedoeld om die school en die juf nog even terecht te wijzen. Ik weet niet meer waarom ze toen dat advies gaf. Misschien was het heel goed bedoeld en wilde ze me behoeden voor een teleurstelling door niet te hoog in te zetten. Ik wilde er vooral mee laten zien dat ik blij ben met de kansen die Het Vlier me wel heeft gegeven.”