Dylan is een expat en is op verzoek van zijn bedrijf in de Verenigde Staten naar Nederland verhuisd. Hij is op een zaterdagmiddag bij een collega uitgenodigd voor een verjaardagsfeest. Dylan kent de meesten nog niet. Hij geeft iedereen een stevige hand stelt zichzelf voor. “Hi, ik ben Dylan. Hoe gaat het met u?”, zegt Dylan en loopt verder naar de volgende persoon. Hij had goed geoefend op zijn uitspraak. Maar niet op het geven van drie zoenen.
Een andere kijk
Dylan heeft een drankje van gastvrouw Marijke gekregen en kijkt om zich heen. Er komen meer gasten binnen en hij ziet dat sommigen elkaar op de wang kussen maar anderen alleen maar een hand geven. Het is zijn eerste bezoek bij iemand thuis en weet niet goed hoe de dingen gaan. Twee uur later gaat Dylan weer naar huis en neemt afscheid van zijn jarige collega en zijn vrouw, Marijke. Die gaat zomaar voor hem staan en geeft hem drie zoenen. Dylan is verrast. Een onbekende vrouw die zomaar drie kussen uitdeelt….. Hans is weer wat stugger, die geeft alleen maar een hand. De hug die Dylan wil geven laat hij maar achterwege.
De omstandigheden
In Nederland worden verschillende manieren van begroeten gebruikt en er zijn geen duidelijke regels wanneer welke te gebruiken. Zelfs voor Nederlanders is drie zoenen of een hand geven soms verwarrend. Het hangt ervan af hoe goed je iemand kent.
In Amerika maakt men duidelijk onderscheidt in zakelijke en privé omstandigheden. Zakelijk altijd een ferme handdruk en een vriendelijke vraag naar hoe het gaat. Niet echt bedoeld voor een uitgebreid antwoord. Privé is al snel een korte, vluchtige hug gebruikelijk. Maar een kus is voor naaste familie en geliefden.
Waar ligt de verbinding?
Dat zoenen geeft voor veel bezoekers en nieuwkomers verwarring. Het is moeilijk om te bepalen wanneer je iemand goed genoeg kent om te zoenen. Die inschatting kan je het best aan de Nederlander overlaten en dus even afwachten.
Het is allemaal wat verwarrend en Marijke had bijvoorbeeld aan Dylan kunnen vragen of ze ‘op z’n Hollands’ afscheid mocht nemen. Maar met een korte Amerikaanse hug, had ze waarschijnlijk een mooie tussenweg gevonden.
Bewustwording van en wederzijds respect voor deze verschillen helpen Dylan en Marijke naar elkaar toe te bewegen en nog fijnere kennissen te zijn voor elkaar.
Uitleg
Nederland heeft een feminiene cultuur waar men er op let dat iedereen gelijkwaardig meedoet. In dit verhaal betekent het dat je iedereen op het feest begroet en vaak ook weer van iedereen (of de meesten) afscheid neemt. Na de Corona pandemie is op een afstand zwaaien ook wel goed (en makkelijk). Nederlanders zijn erg individualistisch en egalitair ingesteld: iedereen wordt op dezelfde informele manier aangesproken. Er wordt geen onderscheid gemaakt naar beroep, status of positie.
In Nederland gaan we nogal onze eigen gang. Tegenwoordige is de hug, zeker na corona, gebruikelijk als Nederlanders elkaar wat beter kennen. Maar de oudere generaties lijken weer terug te vallen op de drie zoenen. Zakelijk is het wat makkelijker. Een stevige hand, iemand aankijken en een korte begroeting. Vragen hoe het gaat doe je alleen als er tijd is om die vraag goed te beantwoorden.
Meer lezen over cultuurdimensies?
Belangrijk om te weten:
Deze anekdote is gebaseerd op verhalen die met ons gedeeld zijn. Connect2Us streeft ernaar het dilemma van beide kanten te belichten en niet om mensen te labelen of te suggereren dat de een of de ander zich anders moet gedragen. Wij zien in ons dagelijkse interculturele werk dat bewustwording door de betrokkenen al voldoende is om naar elkaar toe te bewegen zonder je heel anders voor te doen. Connect2Us wil lezers helpen vooroordelen te herkennen en te vermijden. Lees hier over vooroordelen, discriminatie en racisme.
